مدح و منقبت امام رضا علیه‌السلام
دوبــاره آمــده‌ام تـا دوبـاره در بــزنــم کـبـوتـرانـه در این آسـتــانـه پـر بـزنـم به نا امیـدی از این در نمی‌روم هرگز اگر جـواب نـگـیـرم دوبــاره در بـزنـم خدا مـرا به حـقـیـقـت ولـی‌شـنـاس کند که حـلـقه بر در این خانه بـیـشتر بزنم سواد نامۀ من رنگ صبح خواهد داشت شبی که بوسه بر این چشمۀ سحر بزنم به یـاد غـربت تو عـهـد کرده‌ام با خود که لالـه باشم و صد باغ بر جگر بزنم خدای را کـمی ای زائران درنگ کنید که خـاک پای شما را به چـشم تر بزنم به من هر آنچه که بخشیده‌اند توفیق است مـبـاد آنـکـه دم از دولـت هـنـر بــزنـم اگر چه خارم و نسبت به گل ندارم باز خوشـم که گاه گـداری به باغ سر بزنم اگر شمیمی از این بوستان به من برسد معـاشران! به خدا تاج گل به سـر بزنم من آشـنـای هـمـین درگـهـم، خدا نکـند که رو به غـیر کـنم یا دری دگـر بزنم صـفـای تـربـیـت بـاغـبـان حـرامـم باد که در مجـاورتِ گـل دم از سفـر بـزنم اگر چه غرق گناهم سفـینه‌ام اين‌جاست مراد و قبله‌ام اين‌جا، مدینه‌ام اين‌جاست |